Over bevers, beren en andere beesten

Je hoeft hier niet ver weg  voor je eersteklas natuurmomenten. Soms heb ik het gevoel dat ik in een van de spectaculaire BBC-documentaires ben beland. Heel af en toe schakel ik de filmfunctie van mijn camera in om dat gevoel te versterken. Het heeft wel wat, dat filmen. (Helaas kan ik de filmpjes niet zo op het blog zetten, dus die houden jullie te goed).

Bever met een missie

Laatst bijvoorbeeld, toen ik na vele pogingen om de bevers bij een naburig plasje vast te leggen, ineens een doorbraak beleefde. Tot dan toe gingen de knagers vaak precies aan de andere kant van het plasje zitten als ik net dacht hun favoriete plek te hebben gevonden. Maar deze keer had ik gezien dat ze druk met hun dam bezig waren en ik besloot het nog maar weer eens te proberen. Dit keer kwam er al na twee minuten een bever aan gezwommen, die zich niets aantrok van de in blauwe jas gehulde gedaante aan de kant. Sterker nog, het dier ging vlak naast mij de kant op en ik kon precies zien welke kruiden de bever naar binnen werkte. Paardenstaart bijvoorbeeld. En frambozenblaadjes en wilg. Ik kreeg er zelf bijna trek in.

 

Bever etend op 2 meter van mij vandaan

Intussen heb ik al heel wat van dit beverpaar kunnen zien en vastleggen. De dam aan de westzijde van de plas had versterking nodig. Avond aan avond waren de bevers bezig om modder van de bodem te scheppen om die vervolgens tussen kin en poten geklemd de kant op te duwen. Als zich een aardige hoop had gevormd, werd deze zorgvuldig met de voorpoten aangeduwd. Af en toe werd er een tak of een kleine boomstam in de modderbrij geduwd om het geheel tot een stevig bouwwerk te maken. Het gat dat aanvankelijk in de dam zat werd zo vakkundig gedicht. De beverdammen zijn in het algemeen zo stevig dat je er rustig op kunt lopen (waarmee ik het zeker niet wil aanmoedigen!).

 

Het bouwen van een dam; vlnr: modder wordt zwemmend tussen voorpoten en kin getransporteerd, op de gewenste plek gestort, aangeduwd en uiteindelijk met de voorpoten aangestampt.

Een andere interessante waarneming was de bouw van een nieuwe burcht. Bevers leggen rond de burcht takkenhopen in het water als wintervoorraad. Het is de bast van de takken die als voedsel dient. Wanneer het water bevriest, kunnen ze makkelijk vanuit de burcht onder het ijs door zwemmen om even een takje te halen. Een soort natuurlijke koelkast dus. Wat mij opviel was dat één van de takkenhopen voor de burcht na de winter nog steeds in omvang toenam. Zodanig, dat het op een serieuze burcht begon te lijken.

Vlnr: oude voedselvoorraad, nieuwe burcht, met gras overgroeide oude burcht .

Nu zwemmen de bevers regelmatig met verse twijgen en duiken onder bij de grote takkenhoop. Dat duidt er ten eerste op dat de takkenhoop een onderwateringang heeft, zoals dat hoort bij een serieuze burcht. Ten tweede betekent het brengen van verse takken naar de burcht dat er hoogstwaarschijnlijk jongen aanwezig zijn die de bast van de kleine takjes als voedsel krijgen. Goed opletten dus of er binnenkort jonge bevers bij de burcht ronddobberen.

 

 

Dagelijkse  bezigheden van de bevers: takjes knagen, bast van stammen eten (hmmm), grondig vacht poetsen en stammetjes in de dam duwen

De bevers zijn niet de enigen met kroost. Over fladderen jonge vogels rond. Ons balkon dient als voederplaats voor jonge junco’s en grey jays. De robins (grote lijsters met rode borst) zijn gestopt met zingen en vliegen nu rond met allerlei insecten in hun bek. Tot aan libellenlarven toe, die ze handig van de oever van het bevermeertje plukken.

American robin (soort lijster) met libellenlarve

De wegkanten zijn in de vroege zomer ideaal voor grazende gezinnen omdat ze vol staan met verse planten en struiken. Zo zagen we weken geleden ineens een grizzlyberenmoeder met haar drie jongen langs de weg scharrelen. Ze deden zich te goed aan de bloemen van locoweed, een familielid van de sperzieboon, maar dan anders. Bekend om zijn effect op vee: ‘loco’ betekent gek en dat is wat vee wordt van het eten van het plantje. Beren blijkbaar niet, al is het gescharrel met je kleuters langs de weg niet erg verantwoord te noemen.

Over onverantwoord gescharrel gesproken…

Deze wilde hondachtige maakte het helemaal bont. Nienke zag vanuit een ooghoek een wolf in de berm liggen. Niet dood maar springlevend. Terwijl wij in blinde paniek de auto probeerden te keren, in de veronderstelling dat het dier er als een haas vandoor zou gaan, bleek hij doodgemoedereerd op weg naar ons toe! De wolf drentelde wat rond de auto en ging vervolgens midden op de weg lopen waarbij het aanstormende verkeer (dat hier gelukkig zeer beperkt is) moest uitwijken. Wij stonden ondertussen ook nog eens op de verkeerde weghelft, half in de greppel met afgeslagen motor, terwijl ondergetekende onder deze penibele omstandigheden probeerde de National-Geographic-plaat-van-het-jaar te maken. Gelukkig zijn automobilisten hier over het algemeen vrij beheerst. Glimlachend informeerde een geduldige tegenligger of de plaatjes een beetje gelukt waren.

Intussen was de wolf alweer in de berm aan het rondscharrelen en enkele minuten later verdween het dier in het bos, nog een keer omkijkend. We waren allemaal behoorlijk ondersteboven van deze waarneming.

Van mensen in het dorp hadden we al gehoord over een wolf langs de weg, maar dat was alweer weken terug. Natuurlijk is het vreemd dat zo’n wild dier dit gedrag vertoont. Waarschijnlijk is hij in het verleden gevoerd. Hoe het ook zij, het is en blijft een prachtig wild dier en het is heel bijzonder om een wolf zo diep in de ogen te kijken. Wat een blik. Oordeel zelf.

En hoe zit het met de elanden? Het is een feit dat er zeer veel geschikt landschap is rondom Atlin en het is opvallend is dat we tot nu toe relatief weinig elanden hebben gezien. Zeker geen stieren met enorme geweien, zoals je altijd op de plaatjes ziet. De Tlingit zeggen dat er vroeger veel meer elanden waren dan nu. Helaas zijn er nog geen getallen bekend en dus blijft de overheid ongelimiteerd vergunningen verstrekken aan jagers om elanden te schieten. En je raadt het al: juist de elanden met grote geweien worden het eerst geschoten.

Gelukkig vingen we een glimp op van dit kalf en zijn moeder, veilig grazend in de verte in een van de vele moerasjes. Laten we hopen dat het een meisje is…