Life in Atlin – eerste indrukken

Daar zijn we dan!

We zijn nu vier dagen in de blokhut van Kate en Kate, en wow – wat een vier dagen. We wonen in een adembenemend mooi, verlaten dal met overal om ons heen besneeuwde bergtoppen. Halfopen struikgewas met van die smalle hoge sparren. Overal diersporen. Raven die klokkend overvliegen. Een serene schoonheid waar je steil van achterover slaat. Midden overdag is het tussen de min 10 en 0 graden – ’s nachts tegen de min 20.

De eerste ochtend steek ik mijn hoofd buiten de deur, in het schemerdonker om 6:30, met hoofdlamp op. Meteen zie ik een lichtje in het donker, tussen de boompjes, op nog geen vijftig meter afstand. ‘Wie loopt daar nu met een zaklamp?’, denk ik bij mezelf, ietwat geïrriteerd – dit was toch eenzame wildernis? Maar wacht, het zijn twéé zaklampen. Vlak naast elkaar. Of nee! Het zijn twee reflecterende ogen! Een soepel lopend beest met wat arrogante nonchalance. Geen hond, daarvoor is hij te bedachtzaam. Is het een wolf? Maar hij is vrij licht gekleurd en ik zie geen staart. Het zal toch niet…? Snel roep ik Teun, maar tegen de tijd dat die naast me in de deuropening staat, is het beest natuurlijk weg. Een uur later, als het echt licht is, ga ik kijken wat voor sporen er op die plek in de sneeuw staan. En ja hoor. Een lynx! Enorme poezenpoten in de sneeuw.

Die dag blijft het zachtjes motsneeuwen. We zien de overkant van het dal niet. Dan maar lekker sleeën van een lange, steile helling hier in de buurt. We lenen de platte sleebak van de Kates – zij gebruiken hem om hout en andere spullen in te vervoeren, wij vervoeren er kleuters in. En duwen ze erin van de helling af. ‘Vet cool!!’, vinden de jongens. Wijzelf ook. Best lastig om te sturen.

Maar dan zijn er opeens drie dagen met onwaarschijnlijk stralend weer. Nu pas zijn we ons bewust van het dramatische landschap waarin we wonen. Schitterende bergen aan alle kanten. ’s Morgens goud belicht vanuit het oosten – dan kijken we bovenop een wolkendeken die verderop boven Lake Atlin hangt – en ’s avonds met rood avondlicht vanaf de andere kant. We maken wandelingen beide kanten op, naar beneden met spectaculair uitzicht op het meer en Atlin Mountain:

En ook de andere kant naar de McDonald Lakes die hogerop liggen:

Jelle en Bram doen het super. Sommige dingen vallen ze wat tegen – het nieuwe bioritme, bijvoorbeeld. We worden nog steevast elke nacht om 3 uur wakker en slapen dan soms weer in, maar vaak ook helemaal niet. Dus in de tweede helft van de dag zijn ze wat pieperig en hangerig. Het brood smaakt anders dan thuis (zeker als mama het zelf maakt) en er is hier geen lego. Maar netto zijn ze reuzeblij:

Geweldig veel sneeuwpret. Rollen in de sneeuw, expres tot je middel erin – maakt niet uit dat je daar nat en koud van wordt.

Bikkels zijn het. Gelukkig hebben we hierbinnen een superhoutkachel, Noors model, die de hut in no-time tot 23 graden stookt. Kleren zijn zo weer droog, kleine handjes zo weer warm.

En dan zijn er al die stoere dingen te doen, zoals zagen en hout verslepen en sneeuwschuiven.

En ja, de blokhut is echt maar vier bij vier. Of, als je het mij vraagt, zelfs nog wat kleiner. We zullen later vast nog wel meer schrijven over ‘cabin life’ in de winter. Maar hier alvast een voorproefje: elke dag hout hakken. Geen wc maar een outhouse, dus héél koude billen.

’s Nachts daarom allemaal in een bedpan plassen. Die staat buiten op de veranda en is ’s morgens keihard bevroren. Lastig om die plaskoek netjes door het gat van het outhouse te kieperen. ’s Ochtends sneeuwbloemen op de ramen (vier graden in de cabin): meteen de kachel aanmaken!

Ontbijten in lang wollen ondergoed.

Bevroren melk op de cornflakes — we hebben geen koelkast, dus bederfelijke dingen staan in een koelbox op de veranda. Maar bij min 20 kun je die ’s nachts dus toch maar beter binnenhalen, met een koel-element erin, zo leerden wij vandaag.

Met een bijl de ijspegels van de dakrand afhakken, voordat ze wellicht op je hoofd vallen. ’s Ochtends de sneeuw van de zonnepanelen af borstelen. Écht zuinig zijn met gas (propaantank), water (klein reservoir op het dak) en elektriciteit (zonnepanelen – en als het bewolkt is, generator).

Geen mobiel bereik (hoera! Er is geen mast in Atlin!) maar wel beperkt wifi – genoeg om eenvoudig te mailen en te Whatsappen. Maar helemaal geen tijd en geen zin om te mailen en te Whatsappen. Totaal van de wereld. Geweldig.